Veel baasjes brengen hun hond in de vakantie naar een kennel. Daarvoor moeten ze wel eerst worden ingeënt tegen het besmettelijke kennelhoestvirus. De honden steken elkaar aan, hoe verklaar je het anders?

Onze psyche, hersenen en organen zijn één biologische unit, die altijd synchroon zijn met elkaar. De hersenen zijn de computer van het lichaam. Een “knoppenbalk”, met voor ieder weefseltype van ieder orgaan een specifiek relais van waaruit dát weefsel wordt AANGESTUURD. Deze relais hebben ook een noodprogramma, dat wordt geactiveerd bij een levensbedreigende gebeurtenis. Einstein zei: “Look deep into nature, and then you will understand everything better”!

Het “knopje” van het bronchiale slijmvlies bevindt zich in de rechter sensorische cortex, die van het strottenhoofdslijmvlies precies daar tegenover.

In de natuur is het gescheiden raken van de kudde of het verliezen van het territorium potentieel dodelijk! Reutjes reageren op een territoriumangst met het terugtrekken van het bronchiale slijmvlies*. Met een wijder lumen wordt de inlaat naar de longen groter, zodat meer zuurstof kan worden aangewend om beter te kunnen VECHTEN. Teefjes lijden een schrikangst. Dat activeert het speciaalprogramma van het strottenhoofdslijmvlies, dat zich in de stressfase ook terugtrekt*. Ook hier is het doel meer lucht, om beter te kunnen VLUCHTEN.

Als de honden weer veilig thuis zijn herstelt het slijmvlies. Symptomen zijn zwelling, jeuk (vandaar de hoest) en wat koorts. M.a.w. “kennelhoest” is de HELINGSFASE van het strottenhoofd- of bronchiale slijmvlies a.g.v. een schrik- of territoriumangst.

Ook onze “puppy’s” worden soms achtergelaten in een “kennel”. Als dat voor het kind erg stressvol was wordt potentieel hetzelfde speciaalprogramma geactiveerd als bij de dieren. Maar er is meer.

Het strottenhoofdrelais omvat het centrum van broca (spraakcentrum). Wanneer de schrikangst ook een impact heeft op het relais van de naastgelegen strottenhoofdspieren, in de motorische cortex, zien we spierverlammingen en een “spraakstoornis” of “vertraagde spraak-taalontwikkeling”. Wanneer het “diertje” óók niet weet waar het thuishoort, of anderszins bedreigd wordt in zijn “territorium”, trekt het zich verder terug (selectief mutisme) of wordt agressief (ADHD). Zie daar twee labels uit het “autistisch spectrum”! Te zeggen dat het een stoornis heeft is extra bedreigend en voert het vaak alleen maar verder van huis.

De overlevingsprogramma’s van ons lichaam laten zich eenvoudig herkennen, als je biologisch kunt denken. Dat werpt een nieuw licht op de pedagogiek! Als de hersenen de één op één schakel zijn tussen de psyche en het lichaam, dan verandert alles! Dan materialiseren wij ons lichaam en onze omgeving met onze gedachten. Dan zijn wij spirituele wezens, in een menselijke ervaring. Plotseling denken we niet meer in atomen, in fouten van de natuur en in beperkingen, maar in trillingen en in potentie.

Onze kinderen schreeuwen om die omslag.

*indien rechtspotig